ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ, ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΝΥΜΦΙΟΥ ΗΔΗ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΟΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΠΕΡΘΕΝΩΝ(ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΞΗΡΗΣ ΤΥΠΟΛΑΤΡΕΙΑΣ) ΚΑΙ ΨΑΛΛΕΤΑΙ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ Η ΚΑΣΣΙΑΝΗ(ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΞΥΠΝΑΔΑΣ ΤΗΣ) ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΡΝΗ ΠΟΥ ΑΛΕΙΨΕ ΜΕ ΜΥΡΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΠΡΟΔΙΔΟΝΤΑΣ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ!

ΚΑΛΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!

ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ :

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,

τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,

σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα

ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.

και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου

Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,

κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη

ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.

και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.

Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,

Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων,

ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·

εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας.

κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,

Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου,

ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.

εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης.

Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,

Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου,

ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·

και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου·

ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,

αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό,

κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.

τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε.

Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους

Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο,

τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;

ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου;

Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος.